Achterstallig onderhoud

Het is weer tijd om wat achterstallig onderhoud te plegen. Na een kleine demotivatie voor het schrijven na het maken van de solofilm, heb ik er weer zin an! Wat wel betekent dat er nog het een en ander te schrijven voor de boeg ligt. Zoals beloofd wat over het tuben, wakenboarden en de schietbaan, maar ondertussen mag aan de rijtje toegevoegd worden het halen van mijn D24-check, een bezoek aan het militaire luchtvaartmuseum op Falcon Field en het allereerste potje golf van mijn leven.

D24-check
Om maar met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen, eerst maar weer een stukje over hetgeen ik hier in Mesa voor gekomen ben. Zoals iedereen tijdens een vliegopleiding kan herkennen, je hebt altijd van die vluchten waarbij alles goed gaat, dat je het gevoel hebt dat je alles onder controle hebt en zelfs alle mogelijke problemen en obstakels al ruim van te voren ziet aankomen. Daarnaast heb je af en toe ook van die beurtjes waarbij de medaille omgedraaid is, heerlijk achter de feitjes aanhobbelen en uiteraard voor alles net een half stapje te laat zijn. Wat dat betreft kun je het leren vliegen ook meer vergelijken met een potje yahtzee. Sommige dagen gooi je de ene carré na de andere full house en de dag erna ben je blij met twee eenen. Goed, inderdaag een k*t-vergelijking, maar whatever… je snapt wat ik bedoel. Afgelopen maandag viel m’n check-vlucht in de eerste categorie, wat een fijn gevoel is dat. De check bestond uit wat airwork (vliegtuig beheersing), een nadering op een ander vliegveld en wat circuitjes. Na deze afgerond te hebben kan ik mij nu gaan concentreren op het navigeren. Althans, als ik aan vliegen toe kom (afgelopen 3 dagen niet gevlogen waarvan ik er 2 ook gewoon niet op het rooster stond). Mrs. Flynn: daarvoor nog mijn dank.

Tuben
Wat valt er meer over tuben te zeggen dan: met neme een grote binnenband, vult voldoende plastic flesjes met bier, gaat met uwer gat in dat bandje zitten, laat u op Salt River naar beneden brengen, stapt vervolgens na twee en een half uur straal bezopen weer de kant op en u raadt het al, u heeft de dag van uw leven. Minpuntje was de eerste aanhouding door de local deputy sheriff. Speltip nummer 3: geen ‘open container’ alcohol in je auto. Maar dat wisten we al dus valt het gewoon in de categorie stomme actie. We kwamen er met een strenge waarschuwing vanaf. Jasper, bedankt voor het boppen, ook al zie je er zelfs bezopen uit zonder te drinken.

Schietbaan
Er was eens…. Euh nee, ander sprookje…. Heel heel heeeeel lang geleden ben ik een keer wezen schieten in Tjechië met een biatlon-apparaat. Of dat te vergelijken is met een M16 en een Smith&Wesson .44 Magnum revolver (alias ‘the boomer’)? Nee dus, zie maar onderstaande media en oordeel zelf.



Wakeboarden
Watersporten zijn rammend populair hier. Ten eerste heeft zo’n beetje iedere zichzelf respecterende Amerikaan een zwembad in zijn achtertuin, ten tweede tel je zonder een zwaar over-powerde speedboot simpelweg niet mee. Nou leuk, dat moesten wij toch ook maar eens gaan proberen. Voor de verandering heb ik mij maar helemaal niet bezig gehouden met de besturing van dat enorme apparaat, één jetski (of eigenlijk twee) naar de klote helpen was al erg genoeg. Dat wakeboard is het eenvoudigst te omschrijven met twee woorden: ‘gruwelijk vet’. Op een plankje achter een te snelle boot aan stuiteren, head first een kopstoot aan het water uitdelen, muziek uit een geluidsinstallatie waar de gemiddelde pauper in Nederland met z’n gepimpte auto nog trots op kan zijn en een gezellig groep van 12 man. That’s all ya need!




Golfen
Als ik voor één sport (ach noem maar hobby) een ontzettende hekel uit mag spreken, dan is het golfen. Het is zelfs zo erg, dat ik in tijdens dit schrijven al drie keer golven opschrijf en er dan pas achterkom dat het toch beter staat als je golfen schrijft. Ware het niet dat zonder mensen als ik, de vooroordelen veel sneller de wereld uit zouden zijn geholpen. Het beviel namelijk vrij aardig. Met name de vele ballen die ik het water in heb zien verdwijnen, het rondscheuren in een golfkarretje, het omploegen van zowel de green alsmede de bunkers, een paar uurtjes lekker buiten spelen en tenslotte aan alle mensen die schade hebben aan hun huizen: sorry. Dus dit gaan we vaker doen.

Military Airforce Museum
Eén van de grootste clichés in het leven is: ‘At last but not least’. Inderdaad, maar ook nu gaat deze weer op. Misschien zelfs ook wel meer dan ooit te voren, want het bezoekje aan dit museum zal me voorlopig nog wel even bijblijven. Een man van pak ‘m beet 85 jaar gaf ons voor een luttele 7 dollars p.p. een persoonlijke rondleiding. Samen met Jasper en Louis hebben we bijna twee uur lang aandachtig naar deze man geluisterd, die vol passie wat feitjes én zijn eigen ervaringen als boortschutter met ons wilde delen. Een werkelijk hoogtepunt was toch wel het betreden van de B17, beter bekend als de Flying Fortress.






“De beide schutters aan de zijdeuren van de B17 waren, in tegenstelling tot de schutter in de koepel bovenop de romp, wel in staat om uit enthousiasme hun eigen vleugeltip danwel staart er af te schieten. Dan te bedenken dat in de B17 de brandstoftanks tot aan de tippen lopen. De boosdoener was met name de ’tracer bullet’ die de hele tank in lichte laaien kon zetten.”

“Het FLAK (Flugzeug Abwehr Kanonen) van de Duitsers waren brysant granaten die zij op een bepaalde hoogte konden laten ontploffen. Continu waren de Duitsers bezig met het proberen in te schatten van de vlieghoogte van de bommenwerper eskaders. Tijdens de normale cruise bezorgde het FLAK niet een al te groot probleem, omdat de eskaders continu van vlieghoogte wisselden. Het probleem zat boven het afwerpgebied. Daar moesten de bommenwerpers ‘straight and level’ vliegen en waren ze hierdoor een makkelijkere prooi.”

“De B17 kende een tienkoppige bemanning. Vliegen was geen pretje, zonder drukcabine op 30.000 ft in de vrieskou. In totaal zijn er 6000 neergestort, waarvan 1400 door mid-airs (tijdens formatievliegen) en technisch falen. Dit betekent een totaal van 60.000 slachtoffers alleen op dit type vliegtuig.”

Een laatste korte anekdote:

“In geval van motorstoring ging de rest van het eskader gewoon door. Ze konden niet op je wachten. Het enige wat je kon doen was al een dolle naar beneden en in de wolken gaan vliegen. Vanaf dan was je echt op jezelf. Pas later toen de P51 Mustang in bedrijf kwam kregen we jagerbegeleiding. De Mustang had namelijk een motor die 40lb minder brandstof per uur er doorheen jaagde en tevens afwerpbare tanks. Zij konden tippen aan het vliegbereik van de B17.”

Foto’s en filmpjes
Inge, Pieter, paps en mams: een DVD met alle foto’s en solofilm is onderweg naar huis..