Er wordt weer gevlogen!

Even een korte tussentijdse update over de laatste gang van zaken, bestaande uit het eindelijk vliegen van m'n S35, resultaten bloedonderzoek en het afronden van het Archer-tijdperk (snik), wat me meer kostte dan alleen krokodillen-tranen.

S35
Hiep hiep hoera, na 5 pogingen is het zowaar gelukt! Het vliegen van m'n 4-uurs solo. Helaas afgelopen donderdag niet de hele dag de kist voor mij alleen, dus dat werd dan maar een heen en weertje naar Lake Havasu. Heerlijke vlucht, rustig weer, lekker genieten onderweg. Eenmaal daar staan er 4 golfkarretjes je langs de baan je op te wachten met allemaal de interessante tekst achterop 'Follow me'. Op Lake Havasu is het een soort van wedstrijd om de kisten binnen te halen zodat ze bij jouw maatschappijtje gaan tanken. Om al deze ellende te ontlopen besloot ik via taxiway A langs de baan te taxieën om weg te blijven van deze irritante karretjes. Werkte vrij aardig aangezien zij niet de taxibaan op mogen komen: "FOR AIRCRAFT ONLY!". Bij A5 ging ik eraf (waarna alle golfkarretjes al afgehaakt hadden, omdat het toen voor hen al duidelijk was dat ik naar het twee weken oude Havasu AIR Center ging.

Netjes werd ik begeleid door zo'n mannetje met wilde gebaren dat ik mocht parkeren onder een groot afdak voor de hoofdingang. Kist werd netjes bijgetankt, zodat ik er mooi even uit kon om eens rond te kijken daar. Direct kreeg ik vanalles aangeboden aan drinken, koekjes, rondleiding door het gebouw. Het is werkelijkwaar fantastisch daar, voelde me als God in Frankrijk. Compleet met conference room, computer ruimte, theatre center (ofwel huge thuis bioscoop) en toiletten die je verwacht in het Kurhaus. Bij vertrek nog een t-shirt cadeau gekregen, dat maakte m'n dag weer goed.





Waarom vliegen dan zo verslavend is, staat omschreven op het volgende bordje dat ik tegenkwam bij de ingang van Havasu Air Center.



Bloedonderzoek
De laatste resultaten heb ik gister in het ziekenhuis opgehaald. Helaas geen Valley Fever, maar inderdaad restanten van gif van een onbekende insectenbeet. Blijft nog steeds leuk voor het verhaal. De medicijnen die ik kreeg werkten als soort van paardenmiddel, direct de dag erna nergens meer last van, zwelling in rechterknie is ook weg, dus al met al: ik leef weer als de oude.

Einde Archer tijdperk
Helaas, helaas, gister m'n laatste vlucht gemaakt op de Piper Archer D38. Nu het tot het einde VFR (tot en met D46) en IFR ga ik vliegen op de Piper Arrow. Is zo goed als het zelfde als de Archer alleen heeft een intrekbaar landingsgestel en een verstelbare propeller. Vandaag dus weer de boeken in om dit vliegtuig van binnen en buiten te leren kennen voor wat betreft systemen, procedures, checklisten etc.

M'n laatste vlucht Archer heeft me meer dan alleen windeieren gelegd. Kost me nog een kratje bier voor m'n instructeur omdat ik op een meter na niet landde waar ik had moeten landen. Tja, zodra er bier op het spel staat wordt voor mij al snel de druk te hoog.

Tot laters!

Eerste hulpdiensten

Allereerst wil ik even kwijt dat het ontzettend leuk is om te horen hoeveel mensen m'n blog blijven volgen. Vanuit de meest onverwachte hoeken komen er leuke reacties. Op deze manier blijft het bijhouden van de blog ook interessant.

@ Rasit, zodra ik terug ben (eind december) dan spreken we een keer af om weer eens bij te praten.
@ Oma, u bent een van de weinigen die meegaat in het digitale tijdperk.
@ Henk, de kale kop is traditie na het sologaan, bevalt overigens prima in dit klimaat.

Ditmaal staat het blogverhaal niet alleen in het teken van de meest vermakelijke vakantieverhalen, maar is tevens een ode aan het fantastische werk wat gedaan wordt door de eerste hulpdiensten. Interessant? Tja... lees verder

911
Ik hoef u waarschijnlijk niet te vertellen dat hier in Amerika 911 dé 112 van het Europa is (euh oma, zeg maar de 0611 van vroeger). Pak 'm beet een week geleden reed ik met Jasper op de 202 (Red Mountain Freeway, snelweg) op weg naar de Scottsdale Fashion Square. Er was namelijk een flink koufront gepasseerd een dag eerder, welke zich zo sterk deed gelden, dat er met spoed warmere kleding ingeslagen diende te worden voor de latere uurtjes in de avond. Ik kan u geruststellen dat de temperaturen zich weer teruggestabiliseerd (of het woord bestaat geen idee, maar je snapt het vast...) hebben rond de 30 graden overdag.

Anyway... wij waren dus aan het eind van de middag (zon net onder) op weg naar de Scottsdale Fashion Square. Vlak nadat de weg 5-baans werd na een oprit, veranderde een rustig rommelend geluid in een steeds harder wordend gekletter in combinatie met een scheef staande auto. Op vrij subtiele wijze heeft ons linker voorbandje zich geheel ontdaan van enige vorm van lucht en zich getransformeerd naar het bandje op bijgevoegde foto.

Amerikanen zijn over het algemeen vriendelijke mensen, alleen in het verkeer valt het op cruciale momenten vaak wat tegen. Hoewel ik sterk twijfel dat het aan de aard van de beestjes ligt, meer waarschijnlijk aan de rijvaardigheidskunsten van de doorsnee Amerikaan. Feit was in ieder geval dat de mr. Pickups ons er niet tussen wilden laten om de vluchtstrook te bereiken. Dan maar langzaam doorduwen, zodat hun cruise control eraf zou gaan door de door ons geforceerde remacties.

Het ergste was nog niet voorbij, eenmaal de vluchtstrook bereikt, raampje even opengedraaid, euh.... ook in 1976 hadden ze dus al electrische ramen... en ons bandje bekeken. Nee, dat ging 'm niet meer worden. Probeer je eens voor te stellen, je staat op de snelweg (waar ze 75 miles per hour rijden), de vluchtstrook is ongeveer net zo breed als onze toch wel brede auto, auto's zoeven voorbij op een centimeter of 30/40 afstand, op een viaduct dus over de vangrail springen betekende meer iets van een vrijwillige zelfmoordactie (een meter of 25 hoog). Ik was het dan ook al snel geheel eens met het idee van Jasper om maar 911 te bellen.

We zijn uit de auto gestapt om verkeersopstroom te gaan wachten aan de vangrail. Met in ons achterhoofd de Amerikaanse late night Discovery-beelden van auto's die volop stilstaande auto's konden inrijden. In ieder geval zouden we nu niet met een whiplash of als een platte pannekoek tussen auto en vangrail in een 6 planken kistje naar huis hoeven te worden gebracht. Al vrij snel arriveerden een politiewagen met de bekende lichtenshow op z'n dak en vlak daarna een politiesleepwagen.

Na wat gegniffel van de agenten ter plaatse hadden we samen geconstateerd dat langzaam doorrijden naar de eerste afslag met zwaailichten achter ons aan toch de beste optie was. Wat een opluchting die lichtenshow, dat betekende in ieder geval dat 9 van de 10 auto's de meest rechter baan verlieten om ons wat ruimte te geven.

Uiteindelijk onze rit op een 15 jaar oud reservebandje (hehe) kunnen vervolgen naar de Fashion Square. Voor uwer geruststelling, er zitten nu weer twee nieuwe voorbandjes onder.

Hospital
Pak 'm beet twee weken geleden zat opgescheept met een dikke enkel. Een vermeende spider bite zou de boosdoener geweest kunnen zijn. Een antibiotica kuurtje zou redding moeten brengen. Drie dagen geleden, voor mijn idee vrijwel onverwachts, kreeg ik last van m'n knieën. Kan van alles zijn, totaal geen relatie gelegd met het feit dat m'n antibiotica kuurtje het einde had bereikt en laten we wel wezen, huilen kan altijd nog.

Vandaag zou ik wederom gaan vliegen naar Lake Havasu (S35), crew car was al geregeld en de trip naar het meer stond al vast. Ware het niet dat gisteravond m'n linker schouder pijn begon te doen, dit samen met stijve ellebogen en polsen baarde me dit wel wat zorgen. Na een wat grondigere lichamelijke inspectie kwam ik kleine rode vlekjes tegen rond m'n beide enkels en m'n rechterknie zat vocht in. Hmm, gezien de snelheid van het opkomen van de extra kwalen naast het hebben van last van m'n knieën, toch maar besloten m'n vlucht te cancelen en de ochtend erop (vandaag dus) mij richting het ziekenhuis te begeven.

Het oog wil ook wat dus de keuze werd het slechts 1 jaar oude Banner Medical Center in Mesa op nog geen 10 minuten van ons apartementencomplex. Alles prima voor mekaar, even inchecken bij de eerste hulp, direct opgevangen worden, hartslag en bloeddruk gemeten met zowaar wat gadgets van het oerhollandse merk Philips, een mooi nachtjaponnetje aangekregen. 2,5 Uur later, na het maken van longfoto's en het doen van bloedonderzoeken wisten ze mij in ieder geval al gerust te stellen met wat het niet was. Dus niet m'n nieren, niet m'n lymfeklieren, niet m'n bloedplaatjes, niet m'n lever.

Wat dan wel? Twee bloedonderzoeken lopen nog, waardvan ik de resultaten donderdag kan ophalen. De specialist wist mij te vertellen dat het wondje onder mijn rechter enkel niet van bed bugs kwam. Het was zeer waarschijnlijk een spider bite of een andere insectenbeet. De pijn in de gewrichten is óf van resterend gif in m'n bloed van de eerdere beet óf wat weblogtechnisch nog mooier klinkt: Valley Fever.

Voor de argwanenden, het heeft niets vandoen met Saterday Night Fever, het is een vorm van koorts uit het zuiden/zuidwesten van de VS (vandaar de naam Valley Fever) die je oploopt door het inademen van sporen van een schimmel. Deze sporen kunnen door landbouw of andere werkzamen losgemaakt worden uit de grond en door de wind vervoerd. Een van de symptonen hiervan is onder andere severe joint pain (gewrichtspijn). Momenteel dan maar weer aan nieuwe medicijnen om zwellingen van gewrichten tegen te gaan en een pijnstiller voor de nacht.

Het leverde in ieder geval weer een gecancelde vlucht, 2000 dollar bill voor de verzekering, en een heerlijke ochtend lachen in het zieken huis op. Helemaal m'n bedtransportatie naar de fotokamer was echt hilarisch. Ik gaf nog even aan dat ik in staat was om te lopen, maar nee, ze stond erop dat ze mij per bed daar heen zou brengen. Dan zou dat bed wellicht een cruciale rol spelen voor het maken van de foto misschien? Nee hoor, eenmaal daar, mocht ik eruit klimmen om voor het foto apparaat te gaan STAAN. Na twee foto's weer terug het nestje in te kruipen en mij weer terug te laten rollen. Ik weet dat ik ouder word, maar zo oud...

Ik houd jullie op de hoogte over m'n gezondheid, voorzover jullie dat zou interesseren. Nog een laatste bedankje richting Jasper voor het lange wachten in het ziekenhuis. Top gozer! Alleen als ik daarna zeg dat ik dan wel de lunch betaal, kies dan voortaan een betere tent uit...

Pinal
Zijn er ook nog normale vakantiegerelateerde zaken voorgevallen afgelopen week? Ach, een bezoekje aan het vliegtuigkerkhof bij Tucson is in het water gevallen wegens file en onze uitwijkactie richting Pinal leverde niet meer op dan wat verre afstandsfoto's. Desalniettemin blijft een klein vliegveld met zulke grote kisten een genot om naar te kijken. Tucson houdt u nog van me te goed.





Educatief
Wederom middels onderstaande foto's en link nog even een educatief momentje voor de lezers thuis. Ik voel me genoodzaakt nu in de geval maar direct toe te geven dat ik de volgende website niet zelf geschreven heb (nog bedankt Henk ;).
http://www.uprr.com/aboutup/history/hist-ov/index.shtml

BZT (bericht zonder titel)

Laten we maar weer eens proberen er een leuk stuk van te maken. Moet niet al te ingewikkeld zijn na wat we afgelopen week weer allemaal hebben meegemaakt. Het enige is dat het schrijven van een leuk stukje aardig wat tijd in beslag neemt. Dus laat ik maar eens beginnen met uitleggen waarom ik niet zoveel tijd over heb om af en toe m'n website bij te houden. Kortom de beschrijving van een dagje vliegen.

Een dagje uit het leven van......
Ik ben nu bezig met de navigatie fase wat ongeveer het volgende inhoud: je leest 's avonds om 6u dat je op het rooster staat voor morgen en begint met het maken van een planning. Het start met het kiezen van een bestemming, route intekenen in de kaart, alle tracks en afstanden uitrekenen, mass and balance en fuel sheet invullen en nog wat klein werk. 's Ochtends is het dan al weer vroeg opstaan, de flight plan moet gefiled worden, de temperatuur en de wind moet verwerkt worden in de planning en pre-flight. Al met al neemt bovenstaande opsomming aardig wat uren in beslag. De eerste planning meer dan 7u lang, nu gaat het iets sneller.

Het vliegen van de planning werpt daarna zeker z'n vruchten af, zeer belonend om ook precies op tijd uit te komen waar je gepland had uit te komen. Na een uur of 3 vliegen zit het er weer op, moet er nog gedebriefd worden en een half uurtje papierwerk. Na het thuiskomen even neerploffen (danwel bij het zwembad liggen), avondeten en aan de volgende planning beginnen.

Afgelopen week m'n navigatiecheck (D32) gehaald, dus mag toch wel zeggen dat alle energie in eerder genoemde planningen zeker geen lose energie is geweest. Na deze check staat al heel snel dé solo (S35) voor de deur. Samen met nog 5 anderen hadden we deze vandaag (zondag) gepland zodat we voldoende tijd hadden om een tussenstop te maken bij Lake Havasu. De zwemspullen waren al present, ware het niet dat vanmorgen moeder natuur het spreekwoordelijke roet in het eten gooide. De wind was buiten limieten. Naja, volgend weekend nog maar een keer proberen.

Spider bite of Bed Bugs???
Hiep hoi, we zijn de gelukkigen om de bewoners te zijn van het 'oude' bed bug-apartement 1093. Allereerst maar eens wat meer over bed bugs, ik heb hier een heel stuk over geschreven op wikipedia, dus lees maar verder op http://en.wikipedia.org/wiki/Bedbug. Kortom, het zijn irritante bloedzuigende beestjes die twee weken geleden m'n nachten redelijk wisten te verstoren.

Genoeg hierover zou je zeggen, totdat ik steeds meer wondjes begon te krijgen met als klap op de vuurpijl en licht gezwollen enkel. Dan maar naar de dokter ermee. Weblogtechnisch interessant, helemaal als de beste meneer weet te melden dat het hoogstwaarschijnlijk geen bed bug bite, maar een spider bite is geweest. Ach, whatever... Laten afrotten of amputeren was geen optie, dus dat werd maar een antibiotica-kuurtje. Het medische systeem werkt hier fantastisch, voor een lullig consultje meteen USD 60,- lichter (exclusief medicijnen).

Gaylord!
Zou het gaan over te jonge jongetjes in strakke leren broeken, over zoenende ouwe mannetjes, over een nieuwe hollywood-film, over Steven Visser of simpelweg over een schoonmaakbedrijf... Thnx voor het cleanen van ons tapijt. Samen met de geupdate vissenkom en de bed bug verwijderaar is ons apartement weer geheel bewoonbaar verklaard.

Mount Lemon
Jasper: "We kunnen in de Wall Mart rondkijken." Kunnen we ook niet doen op onze vrije dag, aangezien we daar toch al elke dag onze boodschappen doen. Naja goed, dan maar een 4x4 huren en Mount Lemon oprijden. Een berg van meer dan 9000 voet hoog met een prachtig uitzicht over de enorme stad Tucson. Weer een tijd voor een cliché: foto's zeggen meer dan 1000 woorden.





All Terrain Vehicles
Aangezien boten, jetski, auto's en wat dan ook allemaal kapot kan gaan danwel kapot gemaakt kan worden werd het misschien tijd voor het robuustere werk. Om alvast op de zaken vooruit te lopen, ook hier zijn we er niet schadevrij vanaf gekomen, maar dit keer was ik het gelukkig niet. Wel jammer dat wel weer mijn creditcard borg stond voor Jaspertje. Hierbij dan een bericht aan alle familie en vrienden van Jaspertje, steun hem nu via giro 3232 tnv help Jaspertje Arizona door.

Goed, nu was wakeboarden al gruwelijk vet, QUAD rijden doet er niet voor onder. Schaue mal an!







Houden we het droog tot de winter?
Toevallig las ik van de week dat er gemiddeld per jaar slechts zo'n 6,25 inch regen valt in Phoenix. Dat is niet veel, maar in dit getal zit waarschijnlijk niet verwerkt de meest irritante huisgenoot die zo'n beetje 10 vlessen water in mijn bed heeft staan ledigen. Tot zover de update, nu naar de reclame..

Gegroet vanuit een snel kouder wordend Arizona.