Eerste hulpdiensten

Allereerst wil ik even kwijt dat het ontzettend leuk is om te horen hoeveel mensen m'n blog blijven volgen. Vanuit de meest onverwachte hoeken komen er leuke reacties. Op deze manier blijft het bijhouden van de blog ook interessant.

@ Rasit, zodra ik terug ben (eind december) dan spreken we een keer af om weer eens bij te praten.
@ Oma, u bent een van de weinigen die meegaat in het digitale tijdperk.
@ Henk, de kale kop is traditie na het sologaan, bevalt overigens prima in dit klimaat.

Ditmaal staat het blogverhaal niet alleen in het teken van de meest vermakelijke vakantieverhalen, maar is tevens een ode aan het fantastische werk wat gedaan wordt door de eerste hulpdiensten. Interessant? Tja... lees verder

911
Ik hoef u waarschijnlijk niet te vertellen dat hier in Amerika 911 dé 112 van het Europa is (euh oma, zeg maar de 0611 van vroeger). Pak 'm beet een week geleden reed ik met Jasper op de 202 (Red Mountain Freeway, snelweg) op weg naar de Scottsdale Fashion Square. Er was namelijk een flink koufront gepasseerd een dag eerder, welke zich zo sterk deed gelden, dat er met spoed warmere kleding ingeslagen diende te worden voor de latere uurtjes in de avond. Ik kan u geruststellen dat de temperaturen zich weer teruggestabiliseerd (of het woord bestaat geen idee, maar je snapt het vast...) hebben rond de 30 graden overdag.

Anyway... wij waren dus aan het eind van de middag (zon net onder) op weg naar de Scottsdale Fashion Square. Vlak nadat de weg 5-baans werd na een oprit, veranderde een rustig rommelend geluid in een steeds harder wordend gekletter in combinatie met een scheef staande auto. Op vrij subtiele wijze heeft ons linker voorbandje zich geheel ontdaan van enige vorm van lucht en zich getransformeerd naar het bandje op bijgevoegde foto.

Amerikanen zijn over het algemeen vriendelijke mensen, alleen in het verkeer valt het op cruciale momenten vaak wat tegen. Hoewel ik sterk twijfel dat het aan de aard van de beestjes ligt, meer waarschijnlijk aan de rijvaardigheidskunsten van de doorsnee Amerikaan. Feit was in ieder geval dat de mr. Pickups ons er niet tussen wilden laten om de vluchtstrook te bereiken. Dan maar langzaam doorduwen, zodat hun cruise control eraf zou gaan door de door ons geforceerde remacties.

Het ergste was nog niet voorbij, eenmaal de vluchtstrook bereikt, raampje even opengedraaid, euh.... ook in 1976 hadden ze dus al electrische ramen... en ons bandje bekeken. Nee, dat ging 'm niet meer worden. Probeer je eens voor te stellen, je staat op de snelweg (waar ze 75 miles per hour rijden), de vluchtstrook is ongeveer net zo breed als onze toch wel brede auto, auto's zoeven voorbij op een centimeter of 30/40 afstand, op een viaduct dus over de vangrail springen betekende meer iets van een vrijwillige zelfmoordactie (een meter of 25 hoog). Ik was het dan ook al snel geheel eens met het idee van Jasper om maar 911 te bellen.

We zijn uit de auto gestapt om verkeersopstroom te gaan wachten aan de vangrail. Met in ons achterhoofd de Amerikaanse late night Discovery-beelden van auto's die volop stilstaande auto's konden inrijden. In ieder geval zouden we nu niet met een whiplash of als een platte pannekoek tussen auto en vangrail in een 6 planken kistje naar huis hoeven te worden gebracht. Al vrij snel arriveerden een politiewagen met de bekende lichtenshow op z'n dak en vlak daarna een politiesleepwagen.

Na wat gegniffel van de agenten ter plaatse hadden we samen geconstateerd dat langzaam doorrijden naar de eerste afslag met zwaailichten achter ons aan toch de beste optie was. Wat een opluchting die lichtenshow, dat betekende in ieder geval dat 9 van de 10 auto's de meest rechter baan verlieten om ons wat ruimte te geven.

Uiteindelijk onze rit op een 15 jaar oud reservebandje (hehe) kunnen vervolgen naar de Fashion Square. Voor uwer geruststelling, er zitten nu weer twee nieuwe voorbandjes onder.

Hospital
Pak 'm beet twee weken geleden zat opgescheept met een dikke enkel. Een vermeende spider bite zou de boosdoener geweest kunnen zijn. Een antibiotica kuurtje zou redding moeten brengen. Drie dagen geleden, voor mijn idee vrijwel onverwachts, kreeg ik last van m'n knieën. Kan van alles zijn, totaal geen relatie gelegd met het feit dat m'n antibiotica kuurtje het einde had bereikt en laten we wel wezen, huilen kan altijd nog.

Vandaag zou ik wederom gaan vliegen naar Lake Havasu (S35), crew car was al geregeld en de trip naar het meer stond al vast. Ware het niet dat gisteravond m'n linker schouder pijn begon te doen, dit samen met stijve ellebogen en polsen baarde me dit wel wat zorgen. Na een wat grondigere lichamelijke inspectie kwam ik kleine rode vlekjes tegen rond m'n beide enkels en m'n rechterknie zat vocht in. Hmm, gezien de snelheid van het opkomen van de extra kwalen naast het hebben van last van m'n knieën, toch maar besloten m'n vlucht te cancelen en de ochtend erop (vandaag dus) mij richting het ziekenhuis te begeven.

Het oog wil ook wat dus de keuze werd het slechts 1 jaar oude Banner Medical Center in Mesa op nog geen 10 minuten van ons apartementencomplex. Alles prima voor mekaar, even inchecken bij de eerste hulp, direct opgevangen worden, hartslag en bloeddruk gemeten met zowaar wat gadgets van het oerhollandse merk Philips, een mooi nachtjaponnetje aangekregen. 2,5 Uur later, na het maken van longfoto's en het doen van bloedonderzoeken wisten ze mij in ieder geval al gerust te stellen met wat het niet was. Dus niet m'n nieren, niet m'n lymfeklieren, niet m'n bloedplaatjes, niet m'n lever.

Wat dan wel? Twee bloedonderzoeken lopen nog, waardvan ik de resultaten donderdag kan ophalen. De specialist wist mij te vertellen dat het wondje onder mijn rechter enkel niet van bed bugs kwam. Het was zeer waarschijnlijk een spider bite of een andere insectenbeet. De pijn in de gewrichten is óf van resterend gif in m'n bloed van de eerdere beet óf wat weblogtechnisch nog mooier klinkt: Valley Fever.

Voor de argwanenden, het heeft niets vandoen met Saterday Night Fever, het is een vorm van koorts uit het zuiden/zuidwesten van de VS (vandaar de naam Valley Fever) die je oploopt door het inademen van sporen van een schimmel. Deze sporen kunnen door landbouw of andere werkzamen losgemaakt worden uit de grond en door de wind vervoerd. Een van de symptonen hiervan is onder andere severe joint pain (gewrichtspijn). Momenteel dan maar weer aan nieuwe medicijnen om zwellingen van gewrichten tegen te gaan en een pijnstiller voor de nacht.

Het leverde in ieder geval weer een gecancelde vlucht, 2000 dollar bill voor de verzekering, en een heerlijke ochtend lachen in het zieken huis op. Helemaal m'n bedtransportatie naar de fotokamer was echt hilarisch. Ik gaf nog even aan dat ik in staat was om te lopen, maar nee, ze stond erop dat ze mij per bed daar heen zou brengen. Dan zou dat bed wellicht een cruciale rol spelen voor het maken van de foto misschien? Nee hoor, eenmaal daar, mocht ik eruit klimmen om voor het foto apparaat te gaan STAAN. Na twee foto's weer terug het nestje in te kruipen en mij weer terug te laten rollen. Ik weet dat ik ouder word, maar zo oud...

Ik houd jullie op de hoogte over m'n gezondheid, voorzover jullie dat zou interesseren. Nog een laatste bedankje richting Jasper voor het lange wachten in het ziekenhuis. Top gozer! Alleen als ik daarna zeg dat ik dan wel de lunch betaal, kies dan voortaan een betere tent uit...

Pinal
Zijn er ook nog normale vakantiegerelateerde zaken voorgevallen afgelopen week? Ach, een bezoekje aan het vliegtuigkerkhof bij Tucson is in het water gevallen wegens file en onze uitwijkactie richting Pinal leverde niet meer op dan wat verre afstandsfoto's. Desalniettemin blijft een klein vliegveld met zulke grote kisten een genot om naar te kijken. Tucson houdt u nog van me te goed.





Educatief
Wederom middels onderstaande foto's en link nog even een educatief momentje voor de lezers thuis. Ik voel me genoodzaakt nu in de geval maar direct toe te geven dat ik de volgende website niet zelf geschreven heb (nog bedankt Henk ;).
http://www.uprr.com/aboutup/history/hist-ov/index.shtml